پیروان آیین زرتشت که خود را مزد یسنی یعنی پرستندگان مزدا (خداوند) نیز می گویند، در نیایش های خود با تن و روانی پاک رو به سوی (روشنایی)، خداوند را سپاس گفته نیایش می کنند. زرتشتیان به گاه نیایش، زندگی سرشار از آرامش و آسایش و بهروزی را برای نیک اندیشان روزگار آرزو می کنند و آتش را در کنار سه عنصر دیگر یعنی آب، خاک و هوا گرامی می داشته و از آتشکده ها به نشانه مهر و پاکی در محل زندگی خود پاسداری می کنند.

آنان از روشنایی آتش، همانند نورهای دیگر، به عنوان پرستش سو (قبله) به هنگام نیایش بهره می گیرند.

ایرانیان از سال های پیش، آتش را به عنوان نماد موجودیت خود یا به عبارتی پرچمی برای هویت ملی خود در نظر داشتند و به آن افتخار می کردند زیرا آتش از بین برنده ناپاکی ها و روشن کننده تاریکی ها است. گرما و انرژی آتش، چرخهای صنعت و پیشرفت را به چرخش می آورد. آتش درونی انسان است که اندیشه او را به خرد بی پایان اهورایی پیوند می زند. بنابراین زرتشتیان به پیروی از نیاکان خود همچنان آتش را گرامی داشته، نه اینکه آن را پرستش کنند بلکه از روشنایی آتش به عنوان قبله به هنگام نیایش بهره می گیرند.

babak